മർത്തയും മരിയയും കരഞ്ഞപ്പോൾ എങ്ങനെ മരണം തോറ്റു

ധാനിയായുടെ
വഴികളിൽ മൗനം
മർത്തയും
മരിയയും കണ്ണീരിൽ
കർത്താവേ
നീ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ
വേദന തൻ മൗനത്തിൽ നിൻ നാമം സ്മരിക്കുന്നു

നിശ്ചലമാം
ദിനങ്ങൾ തണുത്തുവീഴുമപോൾ
നാലാം നാളിൻ സുദിനമെത്തുന്നു

നിശബ്ദ താണ്ടി
നീ എത്തുമപോൾ
കാട്ടിൻ
ശബ്ദത്തിൽ ജീവൻ ചൊരിയും
മനുഷ്യരോടൊപ്പം
കരയുന്ന
ദൈവമേ
കണ്ണീരിൽ പൂക്കുന്ന
പ്രണയമേ
നീ തൊടുമ്പോൾ
മരണമഴങ്ങുന്നു
നീ പറയുമ്പോൾ ജീവൻ തുടങ്ങുന്നു
ഞാനല്ലോ ജീവൻ ഉയർക്കുന്നു
ഞാനല്ലോ
ഇരുളിനപ്പുറം
വെളിച്ചമായി നിൽക്കുന്നവൻ
കല്ലറയുടെ
വാതിൽ
തുറന്നിടുമ്പോൾ

പ്രതീക്ഷ വീണ്ടും പുൽകുന്നു
ഞാനല്ലോ ജീവൻ ഉയിരപ്പും
ഞാനല്ലോ
ഇരുളിനപ്പുറം
വെളി വെളിച്ചമായി
നിൽക്കുന്നവൻ
കല്ലറയുടെ
വാതിൽ തുറന്നിടുമ്പോൾ
പ്രതീക്ഷ വീണ്ടും
പുൽക്കുന്നു

ആ


കല്ലുനീക്കുവിൻ
നിന്റെ മന്ദസ്മിതം
ഭയത്തിൻ മഴയിൽ
പ്രകാശം തെളിയും
കല്ലറയുതിൽ
കൽ നീങ്ങീടുമ്പോൾ

ലോകം മുഴുവൻ ഉയിർത്തെരുന്നേൽക്കു
നിശബ്ദത്തിൽ പൊളിഞ്ഞു
വായുവിൽ പ്രതീക്ഷ നിൻ വാക്കിൽ പുതിയ

ഉയിർപ്പ്
വെളുത്ത വസ്ത്രത്തിൽ
ആസർ നിൽക്കുന്നു
വീൽ വിളക്കുമ്പോൾ
മരണം മറഞ്ഞു
ഞാനല്ലോ ജീവൻ ഉയിരപ്പും
ഞാനല്ലോ
കണ്ണീരിൻ
വഴികളിൽ
സാന്ത്വനമായി
നിൽക്കുന്നവൻ
മരണത്തിൻ
ശബ്ദം
മാന്

നിന്റെ செருರು ജീവൻ
മുறങ്ങും



മരിയ മുട്ടുകാർ
ചായ്ത്തു നോക്കുന്നു
പ്രതീക്ഷ പൂക്കുന്ന
കല്ലറയുടെ വാതിൽ
നിൻ ചെരുപുഞ്ചിരിവെള
വെളിച്ചം വീഴുന്നു
മരണത്തിൻ
തീരത്ത് ജീവൻ പുലരുന്നു

എന്നിൽ
സർവ്വവും നീ